Διαβάζω ότι γονείς υποψηφίων, οι οποίοι -οι υποψήφιοι, όχι οι γονείς- πάτωσαν στο μάθημα της Φυσικής στις πρόσφατες Πανελλαδικές, οργανώνουν κίνηση διαμαρτυρίας με συλλογή υπογραφών. Δεν θεώρησα σκόπιμο να ενημερωθώ ούτε σε ποιον απευθύνεται η διαμαρτυρία τους ούτε με ποιον απώτερο σκοπό.
Η κίνηση θα πάει άπατη και δεν θα επηρεάσει, στο παραμικρό, τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Διαβάζω, επίσης, ότι, με βάση τα, μέχρι στιγμής, βαθμολογικά δεδομένα, ένα 20% των φετινών υποψηφίων έχει γράψει πάνω από 80 (16/20) στο συγκεκριμένο μάθημα. Φαντάζομαι, δε, ότι ένα 25%, περίπου, των μαθητών θα έχει γράψει πάνω από 75 (15/20). Με απλά λόγια, ένας στους τέσσερις (1/4) υποψηφίους έχει γράψει καλά ή σχετικά καλά. Ιδίως αν σκεφτούμε πόσο δύσκολα θεωρήθηκαν τα θέματα.
Και αναρωτιέμαι: Δηλαδή, πόσοι θα έπρεπε να γράψουν πάνω από 80 στη Φυσική; Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που μπορεί να ισχυριστεί ότι το ποσοστό θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο; Για ποιον λόγο, λοιπόν, διαμαρτύρονται οι... διαμαρτυρόμενοι; Ένας στους τέσσερις με βαθμό πάνω από δεκαπέντε μου φαίνεται ικανοποιητικό ποσοστό. Εξίσου λογικό μου φαίνεται άλλο ένα 20-25% να έχει γράψει από 10 ως 15 και οι υπόλοιποι να έχουν κινηθεί κάτω από τη βάση.
Πρόκειται για αποτελέσματα που αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Δεν διαθέτουν όλοι οι μαθητές την ίδια ευφυΐα, δεν κατέβαλαν την ίδια προσπάθεια, δεν αφιέρωσαν τον ίδιο χρόνο στη μελέτη, δεν είχαν το ίδιο πρόγραμμα, δεν διακρίνονταν από τον ίδιο βαθμό πειθαρχίας και, κυρίως, ψυχραιμίας.
Για ποιον, λοιπόν, λόγο διαμαρτύρονται κάποιοι, φωνασκούν κάποιοι άλλοι, ωρύονται αρκετοί, εξαπολύουν μύδρους εναντίον της επιτροπής θεμάτων και κατά του συστήματος ορισμένοι;
Όλοι γνωρίζουμε τι και ποιος φταίει αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να το παραδεχτούμε.
Παρόλ' αυτά, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, με στόχο να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να αφήσουμε τους έρμους τους υποψηφίους στην ησυχία τους και την αγωνία τους.
Πάει, λοιπόν, ο έρμος ο μαθητής στις Πανελλαδικές με φουσκωμένα τα μυαλά, εξαιτίας των... φουσκωμένων σχολικών βαθμών του. Το σχολείο τον παραμύθιασε ότι αξίζει για πολλά, ότι μπορεί να καταφέρει πολλά, έστω κι αν δεν καταβάλλει την απαιτούμενη προσπάθεια. Φτάνει στις εξετάσεις με υπέρμετρα υψηλές προσδοκίες και, μάλλον, για πρώτη φορά στη ζωή του, βιώνει μια πραγματικότητα για την οποία δεν τον έχει προετοιμάσει κανείς.
Φτάνει στις Πανελλαδικές ο κακόμοιρος ο υποψήφιος έχοντας την ιδέα ότι θα αντιμετωπίσει ένα ακόμη, από τα πάρα πολλά, φροντιστηριακό διαγώνισμα. Ναι αλλά στο φροντιστήριο εξεταζόταν, συνήθως, σε αναμενόμενα θέματα, σε προβλήματα που είχε αντιμετωπίσει πρόσφατα, σε ερωτήσεις που σχετίζονταν με το κεφάλαιο που μόλις είχε διδαχτεί και, συχνά, είχε τη βοήθεια των καθηγητών του. Η πλειονότητα (επαναλαμβάνω "η πλειονότητα") των μαθητών σε κάποιο διαγώνισμα (φαντάζομαι) έγραψε για το μαγνητικό πεδίο, σε άλλο για τις ταλαντώσεις, σε κάποιο άλλο για τα κύματα και πήγε λέγοντας. Συγκεκριμένη ύλη, περιορισμένοι τύποι, περιορισμένο είδος προβλημάτων και, συχνά, λέω και πάλι, με τη βοήθεια των καθηγητών του. Έγραφε καλά. Και πάει ο καψερός στις εξετάσεις και τι να δει. Συνδυαστικά θέματα, θέματα που απαιτούν γνώση και εμπειρία από διαφορετικά κεφάλαια ακόμη και από προηγούμενες τάξεις, πρωτοτυπία, φαντασία. Κι εκείνος ο καθηγητής που τον βοηθούσε στα διαγωνίσματα, πουθενά! Όπως είναι φυσικό, το μεγάλο ποσοστό δεν καταφέρνει να αντεπεξέλθει και διαψεύδεται. Όπως συνέβη και φέτος.
Με απλά λόγια, ο κάθε μέτριος (και φυσικά οι γονείς του) απαιτούσε καλά ή και άριστα αποτελέσματα. Άρα απαιτούσε το ανέφικτο. Τελείως παράλογο.
Πάντως, δεν χρειάζεται κανένας πανικός, έτσι κι αλλιώς. Η Ιατρική, η Νομική, η Ψυχολογία, οι Ηλεκτρολόγοι, η Αρχιτεκτονική... θα πάρουν και φέτος τους υποψηφίους που θέλουν και έχουν ήδη ανακοινώσει, έστω κι αν αυτοί εισαχθούν με χαμηλότερους από άλλες χρονιές βαθμούς. Δεν πρόκειται να μείνει κανείς έξω από τη σχολή προτίμησής του, επειδή δεν έγραψε καλά στη Φυσική αλλά επειδή έγραψε χειρότερα από τους άλλους υποψηφίους. Θα μείνει, επίσης, στην απέξω επειδή δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τη βάση που η κάθε σχολή απαιτεί, ώστε οι φοιτητές της να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της.
Οπότε ούτε οι φωνές ούτε οι διαμαρτυρίες μας χρειάζονται και, βέβαια, δεν βοηθούν κανέναν και κυρίως τους μαθητές, οι οποίοι αγωνιούν για τους βαθμούς τους. Ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους και ας παραδεχτούμε ότι κάποιοι τελειόφοιτοι είναι καλύτεροι και καλύτερα προετοιμασμένοι από τους άλλους. Δικαιούνται, λοιπόν, περισσότερα.
Και όλοι να θυμόμαστε ότι δεν έχουν καλό τέλος όλα τα παραμύθια. Κάποια έχουν κακό, με σκοπό να μας διδάξουν ότι στη ζωή υπάρχει κι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου