Μέσα σε όλο αυτό το ανιαρό σκηνικό, όμως, υπάρχει, για μένα, κάτι ιδιαίτερα συναρπαστικό και εξίσου διδακτικό.
Είναι η διάρκεια της προσπάθειας, ο χρόνος που χωρίζει έναν αθλητή ή μια ομάδα από την επιτυχία ή την αποτυχία.
Ένα άλμα, μια ρίψη, ένας αγώνας ταχύτητας, διαρκούν, συνήθως, κάποια λεπτά ή και δευτερόλεπτα. Στην ελάχιστη αυτή διάρκεια κρίνεται το αποτέλεσμα. Πρόκειται για κρίσιμη στιγμή.
Είναι εκείνη η στιγμή που κρίνει ποιοι θα βρεθούν στο βάθρο, θα είναι νικητές, επιτυχημένοι, θα απασχολήσουν τα Μέσα, θα αποτελέσουν το επίκεντρο της προσοχής χορηγών, εταιρειών, του κοινού, θα κερδίσουν χρήματα, αναγνώριση και, κάποτε, μια θέση στην αιωνιότητα ή στο... ελληνικό Δημόσιο. Εννοείται ότι αφού υπάρχουν νικητές, θα υπάρχουν και ηττημένοι, απογοητευμένοι, διαψευσμένοι, χαμένοι, εκείνοι που οδηγούνται στην αφάνεια.
Κι όμως, όλοι είχαν τον ίδιο χρόνο για προετοιμασία.
Σίγουρα όχι τα ίδια μέσα και τις ανέσεις.
Ναι αλλά δεν υπήρξαν λίγες περιπτώσεις αθλητών, οι οποίοι με πενιχρά μέσα κατάφεραν να διακριθούν, να έχουν καλύτερες επιδόσεις από αθλητές, στους οποίους προσφέρθηκαν τα πάντα -χρήματα, εγκαταστάσεις, προπονητές, γυμναστές, ψυχολόγοι, ...
Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτοί είναι οι κανόνες και δεν αμφισβητούνται από κανέναν. Εντάξει, υπάρχουν, κάποτε, τα παράπονα, οι δικαιολογίες (συνήθως, άστοχες, αβάσιμες και γραφικές) αλλά η πλειονότητα δέχεται το γεγονός της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Το διαχειρίζεται ή όχι.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό. Έτσι είναι η ζωή. Ή έτσι θα έπρεπε να είναι.
Όλο αυτό μου έφερε στο μυαλό (και) τις πρόσφατες Πανελλαδικές και τις συνεχιζόμενες και βαρετά επαναλαμβανόμενες κλάψες για το "άδικο σύστημα", για το ότι "είναι παράλογο να κρίνεται το μέλλον των παιδιών από την εξέτασή τους σε ένα τρίωρο", για "τις ανισότητες μεταξύ εχόντων και μη, μεταξύ παιδιών της επαρχίας και των αστικών κέντρων...", για "τις χιλιάδες κενές θέσεις και τα παιδάκια που έμειναν στην απέξω" και πάει λέγοντας.
Όλη η ανοησία και η μιζέρια μαζεμένες γύρω από έναν θεσμό.
Όσοι είμαστε πολύ μέσα στη διαδικασία παρακολουθούμε με αδιαφορία.
Γνωρίζουμε παιδιά, τα οποία με πενιχρά μέσα τα κατάφεραν. Παιδιά, τα οποία έζησαν τραγικές στιγμές κατά την περίοδο της προετοιμασίας τους και, παρόλ΄ αυτά, πέτυχαν τον στόχο τους. Παιδιά, τα οποία με ελάχιστες ή και καθόλου δαπάνες έκαναν πραγματικότητα τα όνειρά τους.
Από την άλλη, γνωρίζουμε παιδιά, στα, οποία προσφέρθηκαν τα πάντα (υλικά και συναισθηματικά) αλλά δεν τα αξιοποίησαν.
Κυρίως, γνωρίζουμε ποιοι έμειναν στην απέξω και γιατί έμειναν (ευτυχώς) κενές θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Είναι ζήτημα λαϊκισμού και μόνο.
Οι φετινοί -και όχι μόνο- υποψήφιοι θα κριθούν, συχνά, στη ζωή τους. Και θα κρίνονται σε λίγα δευτερόλεπτα ή, έστω λεπτά. Όσο διαρκεί μια συνέντευξη και η εντύπωση που δημιουργούν με μια λέξη, μια έκφραση, μια αντίδραση. Κάποιοι θα προσληφθούν και κάποιοι θα απορριφθούν. Κάποιοι θα εγκαταλείψουν και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν πιο δυναμικά και ώριμα τις προσπάθειές τους.
Αλλά και στη διάρκεια του επαγγελματικού βίου τους (εξαιρείται το ελληνικό Δημόσιο) θα συνεχίσουν να κρίνονται. Μια απόφαση, μια πρόταση, ένα λάθος, μια αντιμετώπιση, θα κρίνουν την εξέλιξη ή τη στασιμότητά τους.
Σημαίνει, όμως, αυτό ότι η ζωή μας κρίνεται σε κάποιες στιγμές;
Μμμ, δεν το πολυπιστεύω.
Και δεν το πολυπιστεύω, γιατί πίσω από τη στιγμή της κάθε τελικής προσπάθειας, βρίσκονται πολλές άλλες στιγμές. Είναι οι στιγμές της προπόνησης, της μελέτης, της οργάνωσης, του προγραμματισμού, των δοκιμών, των διορθώσεων, των επαναπροσδιορισμών. Στιγμές οι οποίες αφιερώθηκαν ή όχι στην προετοιμασία, αξιοποιήθηκαν ή κατασπαταλήθηκαν, συνδέθηκαν με κόπο ή με αδράνεια, με σωστές επιλογές συνεργατών ή με τραγικά λάθη...
Τελικά, οι Ολυμπιακοί -και όχι μόνο- Αγώνες θα μπορούσαν να είναι πολύ διδακτικοί. Ακόμη και για τους υποψηφίους των Πανελλαδικών και τους γονείς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου