Είναι από τα ταξίδια που με ενθουσιάζουν.
Να διασχίζεις εθνικά σύνορα χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό, χωρίς την αίσθηση ότι αφήνεις πίσω σου μια χώρα και εισέρχεσαι σε μια άλλη. Αν δεν υπήρχε η διαχωριστική γραμμή -η οποία στο συγκεκριμένο σημείο ταυτιζόταν με τη ροή του Ρήνου- στον χάρτη και η κινούμενη κουκίδα του αυτοκινήτου, η οποία, κάποια στιγμή, μετακινήθηκε προς την άλλη πλευρά των συνόρων, δεν θα είχαμε καταλάβει το παραμικρό.
Περάσαμε στη Γαλλία και στα περίχωρα του Στρασβούργου χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς να χρειαστεί να δείξουμε ταυτότητα ή διαβατήριο, χωρίς να συναντήσουμε συνοριακά φυλάκια. Μαζί με εμάς δεκάδες άλλων αυτοκινήτων, σε μια αδιάκοπη ροή, έκαναν το ίδιο. Αυτοκίνητα με γερμανικές, γαλλικές, αυστριακές, ολλανδικές,... πινακίδες πηγαινοέρχονταν για ψώνια, για καφέ, για δουλειά, για τουρισμό, από το ένα κράτος στο άλλο, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Και δεν συνέβαινε.
 |
| Η πρώτη, νυχτερινή, επαφή με το Στρασβούργο υπήρξε εντυπωσιακή |
Είναι ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης, η έκφραση του σύγχρονου πολιτισμού, η πορεία της ανθρωπότητας σε μια φάση ωριμότητας και αλληλοκατανόησης. Τα εθνικά σύνορα συνεχίζουν να υφίστανται στους χάρτες αλλά ο ρόλος τους καμιά σχέση δεν έχει με το παρελθόν. Οι λαοί ξεχνούν όσα τους χώριζαν παλιά, όσα οδήγησαν σε πολέμους, όσα προκάλεσαν εντάσεις, μίσος, σφαγές, καταστροφή περιουσιών, όλεθρο, φόβο, ανασφάλεια,... και προχωρούν μπροστά. Αφήνουν πίσω τους το σκοτεινό παρελθόν. Ενώνονται, συμμαχούν, συνεργάζονται, συνυπάρχουν, θέτουν κοινούς στόχους, αμύνονται σε κοινές απειλές, μοιράζονται επιτεύγματα, ανταλλάσσουν εμπειρίες και διδάσκονται από κοινά λάθη. Με απλά λόγια, βλέπουν κοινές προοπτικές.
 |
| Η βόλτα με το καραβάκι προσφέρει μια άλλη οπτική |
Η επιλογή του Στρασβούργου ως έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και άρα της καρδιάς της Ε.Ε. υπήρξε σοφή, ενδεικτική του ότι τα μίση του παρελθόντος είναι ανόητο να θέτουν εμπόδια στο ειρηνικό μέλλον, του τι μπορούν να καταφέρουν οι λαοί ενωμένοι (ακόμη κι εκείνοι που βρέθηκαν, ιστορικά, σε αντίπαλα στρατόπεδα). Ας το σκεφτούμε για λίγο. Η πόλη και η ευρύτερη περιοχή το 1681 προσαρτήθηκε από τη Γαλλία, το 1870 περνάει στον έλεγχο της Γερμανίας, το 1918 επανέρχεται στη Γαλλία, το 1940 τα χιτλερικά στρατεύματα την καταλαμβάνουν, το 1944 απελευθερώνεται για να βρεθεί σε γαλλική κυριαρχία!
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι θυσιάστηκαν σε όλες αυτές τις συγκρούσεις; Για ποιον λόγο άραγε; Θα μπορούσε κάποιο από αυτά τα αθώα θύματα να σκεφτεί το άσκοπο της θυσίας, του θανάτου, της καταστροφής; Τι θα ένιωθαν, αν μπορούσαν να δουν την εξέλιξη; Τι θα σκέφτονταν βλέποντας το Στρασβούργο στη σημερινή κατάστασή του, ως σύμβολο και κέντρο της Ενωμένης Ευρώπης;
 |
| Μικρά καφέ σε κάθε στενό και πλατεία |
Μήπως το περιεχόμενο του μαθήματος της Ιστορίας πρέπει να αλλάξει ριζικά, μήπως οι στόχοι του να επαναπροσδιοριστούν ολοκληρωτικά, μήπως η επίσκεψη όλων των Ευρωπαίων μαθητών στο Στρασβούργο και η επαφή τους με την ιστορία του να αποτελέσουν προτεραιότητα της εκπαίδευσης; Μήπως είναι καιρός η Ιστορία να αρχίσει να διδάσκει και να προωθεί την ενότητα κρατών-λαών-ανθρώπων και όχι τον εθνικιστικό παραλογισμό;
 |
| Δεν είπαμε "όχι" σε μια γεύση από σύγχρονη τέχνη |
Αφήσαμε το αυτοκίνητο (σε πάρκινγκ εννοείται) κοντά στο ιστορικό κέντρο, το ονομαζόμενο "Petite France" (μικρή Γαλλία) και... πάθαμε πλάκα!
 |
| Ο επιβλητικός καθεδρικός στο Στρασβούργο |
Ο Ιλλ, παραπόταμος του Ρήνου, διασχίζει την πόλη, δημιουργεί πανέμορφα κανάλια και της χαρίζει ιδιαίτερο χρώμα. Άραγε, εμείς για ποιον λόγο εξορίσαμε τον Πηνειό για τόσα χρόνια; Γιατί δεν χτίσαμε την πόλη μας γύρω από αυτόν; Ποια αισθητική οδήγησε σε μια τέτοια επιλογή;
Πολλά κτήρια στη "Μικρή Γαλλία" αλλά και πέρα από αυτήν είναι ενδεικτικά της αρχιτεκτονικής της Αλσατίας. Έντονα χρώματα, πολύχρωμα λουλούδια, φροντισμένα πάρκα, καταπράσινα δέντρα, χαρίζουν στην πόλη ό,τι δεν τους προσφέρει ο ήλιος, ο οποίος πρέπει να τους λείπει για μεγάλα διαστήματα. Η περιήγησή μας είτε με τα πόδια είτε με καραβάκι, το οποίο αποτελεί μια καλή λύση για ολοκληρωμένη επαφή με την πόλη και τις γειτονιές της μέχρι και το Ευρωκοινοβούλιο, μας πρόσφερε πλούσιες εικόνες, μας χόρτασε χρώμα, ηρεμία, ομορφιά, μας γέμισε χαρά και εντυπωσιακές στιγμές. Κάθε ώρα της ημέρας το Στρασβούργο μπορεί να είναι μαγευτικό. Η εναλλαγή ήλιου, συννεφιάς, ψιλόβροχου ακόμη και μπόρας, δίνει στην πόλη διαφορετικές εικόνες αλλά πάντα την αίσθηση του ωραίου.
 |
| Πολύχρωμα κτήρια, πολύχρωμα λουλούδια, πανδαισία χρωμάτων στην Petite France |
Υπήρξαμε τυχεροί, βέβαια, αφού ο καλός καιρός -συνήθως- και η ιδανική θερμοκρασία υπήρξαν σύμμαχοί μας και μας επέτρεψαν να κινηθούμε με άνεση στις γωνιές της πόλης, να επισκεφτούμε τα καφέ και τα εστιατόριά της, να περιηγηθούμε... χορταστικά. Νιώσαμε Ευρωπαίοι, με όλη τη σημασία της λέξης, νιώσαμε περήφανοι που ανήκουμε σε αυτό το οικοδόμημα, το οποίο, σίγουρα, έχει να διανύσει αρκετό δρόμο ακόμη έως την ολοκλήρωσή του. Όμως, να μην ξεχνάμε πόσο πρόσφατο είναι. Θα διδαχτεί από λάθη, θα αξιοποιήσει εμπειρίες και θα συνεχίσει, ελπίζω, να εξελίσσεται. Και ακόμη περισσότερο, θέλω να ελπίζω, ότι και στην εθνική γειτονιά μας, κάποια στιγμή, θα αφήσουμε το παρελθόν στην ησυχία του και θα προσπαθήσουμε για ένα πιο ήρεμο μέλλον.
Αν μη τι άλλο, το ταξίδι εξελίσσεται με ιδιαίτερα διδακτικό τρόπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου