Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινάει το συγκεκριμένο, πέμπτο επεισόδιο, του ταξιδιού, αφού η επίσκεψη στην καρδιά της Αλσατίας είναι, ακριβώς, αυτό. Είναι η ευκαιρία που προσφέρεται στον επισκέπτη να ζήσει ένα παραμύθι, να γίνει όχι απλώς θεατής της εξέλιξής του αλλά πρωταγωνιστής του. Να περιηγηθεί σε παραμυθένια τοπία, σε χωριά βγαλμένα από την πιο εμπνευσμένη εικονογράφηση, σε μέρη στα οποία, είναι βέβαιο, ότι ζουν, ακόμη και σήμερα, μάγισσες, νεράιδες, ξωτικά.
Είχαμε ακούσει τόσα πολλά!
Μάλλον, δεν χρειαζόταν άλλο κίνητρο.
Η επαφή μας με τη "Μικρή Γαλλία" στο Στρασβούργο, ήδη μας είχε προϊδεάσει, σε κάποιο βαθμό, για το τι μας περίμενε.
Αφήσαμε, λοιπόν, το Στρασβούργο με κατεύθυνση τη γαλλική εξοχή και τα κρασοχώρια της. Πήραμε τον "δρόμο του κρασιού". Είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε στην Κολμάρ, η οποία θα αποτελούσε το ορμητήριό μας για τα γύρω χωριά.
Η Κολμάρ, πόλη με 70.000 περίπου κατοίκους, αποτελεί το κέντρο και την πρωτεύουσα της περιοχής. Σημείο αναφοράς της η "Μικρή Βενετία" με τα χαρακτηριστικά κανάλια της και τα πανέμορφα κτήρια.
Τα υπόλοιπα χωριά (Ribeauville, Riquewihr, Eguisheim,...) έχουν πληθυσμό από 1.000 ως 2.000 κατοίκους και περιτριγυρίζονται από απέραντους αμπελώνες. Η απόσταση από το ένα στο άλλο είναι ελάχιστη κι αν κάποιος επιλέξει να ταξιδέψει από παράδρομους και όχι από τον κεντρικό δρόμο, βλέπει κάποιο πανέμορφο χωριουδάκι κάθε λίγα λεπτά.
Το καλοκαίρι η εικόνα θυμίζει παλέτα του πιο τολμηρού και παθιασμένου φωβιστή ζωγράφου, αφού χαρακτηρίζεται από μια απίστευτη πανδαισία έντονων χρωμάτων, τα οποία σε συνδυασμό με εκείνα των σπιτιών και τα φροντισμένα, πολύχρωμα λουλούδια που στολίζουν κάθε παράθυρο, μπαλκόνι, πλατεία, πεζόδρομο, σιντριβάνι, ζαλίζουν τον επισκέπτη, ίσως περισσότερο κι από το κρασί, το οποίο είναι αδύνατον να μη δοκιμάσει και, μάλιστα, σε χορταστικές ποσότητες στα πολυάριθμα, μικρά και μεγάλα, καφέ και ταβέρνες.
Η περίοδος που επιλέξαμε για το ταξίδι (μέσα Ιουλίου) αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, ιδανική. Ωραίος, γλυκός καιρός με ελάχιστες εκπλήξεις, δροσιά που μας έδωσε την ευκαιρία της άνετης περιήγησης, κάποιες βροχές που δεν άφηναν τη θερμοκρασία να ξεφύγει και, κυρίως αυτό, λίγοι τουρίστες, οι οποίοι έδιναν, μεν, ζωή στο μέρος, χωρίς, όμως, να προκαλούν την παραμικρή ενόχληση. Ευτυχώς το coolcation παραμένει ακόμη τάση χωρίς να έχει μετατραπεί σε μόδα και μαζική επιλογή.
Μας εντυπωσίασε το ωράριο των καταστημάτων εστίασης, όπως και στα υπόλοιπα μέρη, τα οποία επισκεφτήκαμε. Τα περισσότερα από αυτά διέκοπταν τη λειτουργία τους για κάποιες ώρες το μεσημέρι, ακόμη κι αν θα μπορούσαν, εξυπηρετώντας περισσότερους πελάτες, να αυξήσουν σημαντικά τα κέρδη τους. Νωρίς το βράδυ έκλειναν και πάλι. Άλλη κουλτούρα, τελείως διαφορετική από την ελληνική. Ίσως, σε αυτή τη συνήθεια να συμβάλλει και το γεγονός ότι η τουριστική περίοδός τους είναι απλωμένη στη διάρκεια του χρόνου και όχι σε ένα μικρό διάστημα, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα (οπότε, ό,τι αρπάξει ο κ%λος μας). Πρόκειται για τουρισμό, ο οποίος δεν επιβαρύνει ούτε τους κατοίκους ούτε, φυσικά, τους εργαζομένους σε αυτόν.
Κάθε χωριό, κάθε σημείο, δικαιολογεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό της περιοχής ως της "πιο παραμυθένιας της Ευρώπης". Η ομορφιά δίνεται απλόχερα, πηγάζει από το φυσικό τοπίο αλλά και από την ανθρώπινη παρέμβαση. Τα μεσαιωνικά κτήρια, τα κάστρα, η φύση, δίνουν την αίσθηση ότι κινείσαι μέσα σε μια όμορφη, καλογραμμένη, μαγευτική ιστορία. Κάθε χωριό, κάθε τοπίο, είναι και μια διαφορετική σελίδα ενός από τα πιο όμορφα παραμύθια κι ένα ταξίδι στον, αρκετά παρεξηγημένο, ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.
Τα λόγια είναι αδύνατον να περιγράψουν και να μεταφέρουν την ιδιαίτερη αισθητική. Ίσως οι φωτογραφίες το καταφέρνουν λίγο καλύτερα, αφού ακόμη και ο πιο άσχετος φωτογράφος εδώ μπορεί να νιώσει εξπέρ του είδους χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου